Απομαγνητοφωνημένη , Προσωπική αφήγηση , 1977
Η συνομιλία μεταξύ της Δόμνας Σαμίου (Δ.Σ.) και του Νίκου Στεφανίδη (Ν.Σ.) πραγματοποιήθηκε στις 19/12/1977 και προέρχεται από το αρχείο της Δόμνας Σαμίου. Παρουσιάζεται απομαγνητοφωνημένη η πλήρης συνομιλία και, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχουν σχόλια μέσα σε [ ].
Ακούστε την συνέντευξη :
Δ.Σ.
Κύριε Νίκο, αν έχετε την καλοσύνη, πείτε μας λιγάκι το ιστορικό του κανονιού, δηλαδή από πότε αρχίσατε να παίζετε κανόνι, αν παίζατε πριν κάποιο άλλο όργανο, σε ποιον μάθατε να παίζετε κανόνι, σε ποιον διδάσκατε, με ποιους συνεργαστήκατε, σε ποιες πόλεις της Μικράς Ασίας παίξατε; Ό,τι θυμάστε, έτσι, με την ησυχία σας, ό,τι θυμάστε …. Ν.Σ. Κατάγομαι από την Μικρά Ασία, οι γονείς μου ήταν Ανδριανοπουλίτες, είχαν έρθει από την Κωνσταντινούπολη στη Μικρά Ασία στο Ακσεχίρ στο νομό Ικονίου. Ο πατέρας μου είχε ξενοδοχείο όταν χτίζανε την σιδηροδρομική γραμμή, είχαν έρθει με τους εργολάβους και τους μηχανικούς και του άρεσε ο τόπος αυτός, το Ακσεχίρ, και έκατσε στην αρχή στον αρμένικο μαχαλά και μετά άνοιξε ένα ξενοδοχείο-ρεστοράν επειδή ήξερε καλά την μαγειρική και την ευρωπαϊκή και την τουρκική. Έκτιζαν και την εθνική τράπεζα τότε και όλοι οι επίσημοι έρχονταν στο ξενοδοχείο. Δ.Σ.
Αυτό ποια χρονολογία περίπου; Ν.Σ. Περίπου κατά το 1908, 10 με 12. Κατά καιρούς έρχονταν από την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη ορισμένοι ηθοποιοί οι οποίοι έπαιζαν αυτά τα όργανα: κανονάκι, ούτι, το ένα, το άλλο. Εγώ είχα από μικρός μεγάλη αγάπη για τα όργανα αυτά. Μια φορά είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη και έφερε ένα γραμμόφωνο και είχε φέρει καμιά πενηνταριά δίσκους και ελληνικούς και τούρκικους, προπαντός. Από αυτούς τους δίσκους, εμένα, μετά το σχολείο, πηγαίναμε και στο σχολείο βέβαια, είναι τα Πέρματα [
σημ. δεν ακούγεται καθαρά] κοντά στο Ακσεχίρ περίπου δύο ώρες ήτανε, επειδή στο Ακσεχίρ δεν είχαμε σχολεία και πηγαίναμε εκειπέρα. Στις διακοπές βοηθούσαμε όλοι, τα αδέρφια, στο ξενοδοχείο. Εγώ λοιπόν παρακάλεσα τον πατέρα μου να με βάλει στο γραμμόφωνο και με έβαλε στο γραμμόφωνο. Όλα λοιπόν αυτά τα σαρκιά και τα τραγούδια τα έμαθα από εκεί πέρα απταίστως και όταν ερχόταν αυτοί (οι ηθοποιοί) έπαιρνα καμιά φορά κανένα όργανο και κρουτσάνιζα [
σημ. γρατζουνούσα] ή το κανόνι ή το ούτι από τους ηθοποιούς που έρχονταν στο ξενοδοχείο μας. Από τότε είχα ένα ταλέντο.
